Deze blog-pagina wordt niet alleen gebruikt voor de
berichtgeving van bekende namen. Ook van tijd tot tijd een verhaal van een
minder bekende renner, die op één of andere manier opzienbarend is.
Het gaat vandaag over de 18-jarige tweedejaars junior Roy
Marcellis uit Ysselsteyn. Hij fietste in 2021 een beetje voor zich zelf, vooral
aangestoken door het fanatisme van zijn vader Bart. En dat ging best lekker.
Hij
stond in juli van dat jaar aan de start van zijn eerste wedstrijd. Kon al snel
mee in de groep en besloot eind 2021 in zee te gaan met het team van Rob Ruijgh,
het TigeRR Cycling Team. Doordat het team een Belgische licentie aanvroeg werden veel wedstrijden op
Belgisch grondgebied betwist. Maar Roy kon ook terecht tussen de amateurs in
Brabant en soms in Noord- en Midden Limburg.
De resultaten in zijn eerste seizoen waren goed. Al vroeg liet hij zich zien in de trainingsritten, werd tweede in GP Klein Amerika en behaalde top tien klasseringen in Mol-Ezaart en Grote Brogel. Ook in de woensdagavond koersen klasseerde hij zich zes van negen wedstrijden binnen de eerste tien. Zeker geen slecht debuutjaar, verre van.
Zelf zag ik Roy aan het werk in het avondcriterium van
Merum-Herten. Een wedstrijd waar de junioren en amateurs in één wedstrijd
duelleerde. Opvallend was de aanvalsdrift van de renner uit Ysselsteyn. Nooit
verzakend, altijd strijdend en dan ook eens in stijlvolle houding, waar menig
wielrenner jaloers op zal zijn. Een lust voor het oog.
Dit weekend werden we echter verrast door zijn besluit om
voorlopig te stoppen. Dat gaat wel erg snel zo, dacht ik. Maar eens polsen wat
de reden is!
Roy: “Ja, ik ga voorlopig stoppen. De vervolgstap naar de beloften is erg groot. Mijn instelling is om het goed te doen, met volledige overgave. Maar is er meer dan fietsen. Mijn studie vraagt tijd. Verder ga ik graag op vakantie. En wil ik ook het sociale aspect, het omgaan met mijn vrienden niet missen. Hoewel ik dit jaar meer dan 11.000 kilometer op de teller heb staan, zal ik bij de beloften nog meer trainingsarbeid moeten verrichten. Ook mis ik trainingsmaatjes in mijn omgeving en voel me soms eenzaam in de trainingen.”
Vader en zoon leggen samen de lat hoog, willen voor het
hoogst haalbare gaan en zien ook de onmogelijkheden om deze stap in de volgende
categorie te maken. Roy heeft daarvoor zijn redenen. Meer trainen, studeren,
tijd voor vrienden en gaan voor een meer dan behoorlijk niveau bij de beloften is
op dit moment niet te combineren. Voor Roy het moment om voorlopig te stoppen,
maar wie weet………