Met een vijfde plaats in het eindklassement als tweede renner van het team en achter drie Marokkanen een prima debuut. Ploegmaat Antonie van Noppen werd vierde en daardoor beste Nederlander.
In onderstaand bericht kijkt Lars terug op dit debuut.
Tour du Sahel
‘Nieuw op de UCI kalender: de Tour du Sahel in Mauritanië.
Nadat we vorig jaar in Marokko goede contacten hadden opgedaan met de renners
en de ploegleider van Maurtitanië, kon een uitnodiging voor deze koers niet
uitblijven. Universe Cycling Team maakte zo afgelopen week haar debuut, waar ik
de eer had om te mogen starten. Hierbij een korte sfeerimpressie van de
wedstrijd.
Universe Cycling Team
Mauritanië is natuurlijk niet het meest alledaagse land om
te gaan koersen, laat staan om überhaupt heen te gaan. Maar aan het eind van de
dag is koers overal ter wereld hetzelfde: aan de finish ligt een lijn en wie
daar als eerste overheen rijdt heeft gewonnen. Met een ploeg van vijf (Bart
Buijk, Kenny Nijssen, Antonie van Noppen, Sam van de Mieroop en ik) plus
begeleiding Dirk en Lieve vertrokken we vol goede moed richting Nouakchott.
We hadden ons natuurlijk wel een beetje ingelezen en wisten dat buiten de kust er niet bijster veel mensen meer wonen. Maar als je dan toch midden in de woestijn een startbord tekent naast een dromedaris die een keer opkijkt, voelt de leegte toch onwerkelijk. De eerste rit met een ferme windkracht vijf tegen ging over een kleine 100 kilometer. En in die 100 kilometer zijn we buiten een paar dromedarissen geen enkele andere levensvormen buiten onszelf tegengekomen. In koers vormde zich al snel een kopgroep van 14 renners die veel voorsprong nam en waar zowel de ritwinnaar als de klassementswinnaar uit zou komen. Bij het opdoemen van het eerste huizen stond een boog met een finishlijn en na een finale vol demarrages trokken we aan het kortste eind. De dominantie van de Marokkanen was een voorbode voor de rest van de week: Als ploeg waren zij duidelijk het sterkste en in hun waaier lieten ze absoluut geen andere renners toe, waardoor je vroeg of laat op het kantje eraf moest. De ploegen daarachter (de Algerijnen en wij) waren in de breedte helaas niet sterk genoeg om een even sterke waaier neer te zetten, waardoor we onze focus al snel verlegden naar het behalen van dagsucces.
Waaier en Marokkanen
Rit twee en drie speelden zich diep in de woestijn af, waar
adembenemende canyons opdoemden en zandstormen duidelijk bij de dagelijkse gang
van zaken hoorden. Op de enige beklimming in deze wedstrijd kon ik de
Marokkanen wel pijn doen. Maar met nog 25 kilometer met gierende zijwind voor
de boeg, wist ik dat ze me vroeg of laat op het kantje eraf zouden zetten. Echt
veel verkeer reed op deze doodlopende weg naar een woestijndorpje niet. Dus een
goede reden om de weg zandvrij te houden was er niet, waardoor we regelmatig
een zandduin die het asfalt overstak moesten ontwijken.
Halve waaier de woestijn in
Net nu we dachten dat de wind niet nog erger kon, bleek dit
op dag drie wel te kunnen. Wind mee knalden we op een bepaald moment met 70
kilometer per uur door de Sahara heen, maar met zijwind bleek het nog veel
lastiger om je fiets op de weg te houden. Op een zoutvlakte was het zo erg dat
onze halve waaier letterlijk de woestijn in waaide. Aan de finish in het dorpje
Choum (zeg ongeveer 100 stenen huisjes), lag ook het befaamde treinspoor van de
langste trein ter wereld. Drie kilometer aan lengte met voornamelijk
goederenwagons, die dagelijks het ijzererts van Zouérat naar de havenstad
Nouadhibou brengt. En dat dwars door de woestijn. Wie een kaartje kan kopen kan
kiezen voor één van de twee passagierswagons, maar je kon ook gratis bovenop
een bak ijzererts springen, wat menig Mauritaniër uiteraard deed, voor een
oncomfortabel ritje van een uur of 20.
De organisatie had een paar dagen voor de koers het rittenschema nog omgegooid, waardoor we helaas niet nog dieper de woestijn in gingen richting Zouérat. In plaats daarvan reden we de weg richting de kust terug, over bijzonder slecht asfalt met ontelbare breuklijnen en gaten, met meewind. Hier maakten we handig gebruik van onze stuurmanskunsten en stuurvastheid, waardoor we het vertrouwen kregen dat de Marokkanen vandaag te kloppen zouden zijn. Antonie en ik kregen het voor elkaar om de finale in te gaan met drie Marokkanen en een Algerijn, waarop ik de sprint voor Antonie aantrok en we overtuigend naar een een-tweetje sprinten.
Eigenlijk een soort ploegentijdrit
Na een lange verplaatsing van 250 kilometer in een krap
busje volgde op zondag de laatste rit: Twee keer heen en weer naar het
vliegveld, met de wind schuin. Het was al vrij snel duidelijk hoe laat het was,
de Marokkanen zetten de boel al vrij vroeg op de kant en we hebben eigenlijk de
hele dag met een paar Algerijnen een ploegentijdrit gereden tegen de waaier van
Marokko. Helaas kwamen we niet meer terug, maar doordat we niet heel veel tijd
verloren, konden Antonie en ik onze vierde en vijfde plek in het klassement behouden.
Al met al een mooie debuut voor Universe Cycling Team, waar
we onze liefde voor koers en avontuur combineerden. En de Tour du Sahel bij
uitstek een koers is die wederom voor een onvergetelijke ervaring zorgt.'
Klasseringen
Lars behaalde de volgende resultaten: 1e etappe (12e), 2e etappe (4), 3e etappe (7e), 4e etappe (2e), 5e etappe (13e) en in eindklassement (5e). Goed voor 18 UCI-punten.